dinsdag 17 augustus 2010

De mast alleen oprichten van de Vamos

Tot nu had ik de mast van de Vamos nog niet alleen geplaatst. Christientje had schrik dat ze niet echt zou kunnen helpen en ik wilde alles zo maken dat ik de mast alleen kon zetten.
Vandaag heb ik de hulpstukken voorbereid en de mast alleen recht gezet, de laatste drempel is nu genomen, nu kunnen we met een gerust gemoed vertrekken op reis. Waarschijnlijk zal dat begin september zijn.
Het moeilijkste was de bokkepoot en het slingerwant op maat maken. Het slingerwant maakte ik van Dyneema lijnen. Ik moest wel een driehoek maken vanaf 2 scepterpoten om in lijn van de mastvoet te komen. Vanaf de top van die driehoek liep ik naar het val van de spinakerboom. Daarmee kan ik dus het slingerwant gespannen houden. Als bokkepoot gebruikte ik de spinakerboom die ik ook centraal hield met 2 lijntjes komende van de daarnet vernoemde driehoektoppen. De pelikaanhaak van het voorstag maakte ik, samen met de grootzeilvalschoot vast aan het oog van de spinakerboom. Met het grootzeilval kan ik nu alleen de mast oprichten en laten zakken.

maandag 16 augustus 2010

Christine weer aan het werk...

Vandaag is Christine weer gaan werken, eerste dag na 109 dagen herstelverlof voor een heupoperatie. Het zal haar een gatje varen. Nu heeft ze wel een goed vooruitzicht, binnen 14 dagen gaan we voor 4 of 5 weken op vakantie naar Frankrijk met onze camper en ons zeiljacht. Ze zal het dus wel volhouden...
Gisteren waren we uitgenodigd voor een BBQ bij broer Mark. Daar werden ook de eerste afspraken gemaakt voor ons verlof van volgend jaar, samen met Stijn & Katrien, de 2 pagadders en Arlette & Mark zouden we naar Corsica trekken... zij voor 2 weken, wij voor 2 maand. Christine zal dan waarschijnlijk op pensioen gaan en dan hebben we voor altijd verlof... met dank aan onze sponsors, alle hard werkende Vlamingen. Ze namen onze taken over, ook het sponsoren.

de begrafenis van Greetje Veulemans

Zaterdag 14 augustus beleefden we de afscheidsdienst van nichtje Greetje Veulemans. Zo'n bijeenkomst geeft een dubbel gevoel, enerzijds doet het pijn iemand nog vrij jong te zien sterven, 62 jaar, er mochten nog wat jaartjes bij... Anderzijds zie je nog eens die familieleden terug die je tof vond maar uit het oog verloren hebt! Je ziet de kinderen als was het een flashback van hun ouders. Zo bijvoorbeeld was er Filip Degrieck, leek als twee druppels water op zijn vader,Berten, dertig...veertig jaar geleden...