Caminito del Rey, The movie...

Deze film is gemaakt met onze Dashcam, een kleine camera die je op de voorruit van de auto kan bevestigen. Hier had ik hem vast in de hand zodat ik over de reling van het pad opnames kon maken. Vandaar ook de soms schokkerige beelden.
Sorry daarvoor.
Door een plaatselijk televisiestation van Andalusië werd een mooie documentaire gemaakt over de geschiedenis van de Caminito: een film van Canal sur over de Caminito del Rey

El Caminito Del Rey, the day!

De rode lijn is het te wandelen pad.

In een mail van Christine aan vrienden lees ik het volgende over de Caminito: "De Caminito del Rey is een wereldberoemd wandelpad dat in het begin van vorige eeuw aangemaakt  is langs ravijnen en bergkammen om werklui van stuwdammen toegang te verlenen tot hun werkplek.  Langs google vind je er gemakkelijk ettelijke filmpjes en foto's van. Het pad was helemaal in verval geraakt zodat het levensgevaarlijk werd en jongelui van de ganse wereld aantrok voor de kick.  Nadat er 5 doden gevallen waren, werd het pad verboden en werden er boetes tot 7000 € uitgeschreven voor overtreders.  In het begin van dit jaar werd het pad na restauratie weer opengesteld".

Vandaag 27 oktober 2015, een grote dag. Waar we al enkele maanden naar uitkeken, hebben we vandaag kunnen beleven. Onze reservatie om de Caminito Del Rey te lopen mogen we vandaag lichten. Gisteren hadden we al op Ugrib gezien dat we niet het beste weer zouden krijgen (Ugrib is een website waar je de weersvoorspellingen in detail kan volgen). Net op het moment dat we de wandeling zouden aanvatten zou er een regenfront over de streek trekken. Voordeel is dat de temperatuur zeker niet te hoog zal zijn. Je ziet de buienlijn (blauw is regen) zeer goed.

Tijdig vertrokken om geen gehaast te krijgen verloopt de reis voorbeeldig. Door de verkenning die we eerder deden wisten we perfect hoe we er geraakten en waar we de camper veilig konden achterlaten.

Wandelschoenen aan en de 2 km naar de ingang gestapt. De regen was ook van de partij…

Na de controle van de reservatie en de identiteitskaarten mogen we de wandeling aanvatten. We krijgen een helm om ons te beschermen, met haarnetje voor de hygiëne.
Van bij het begin worden we verrast door de pracht van de omgeving, de ruigheid in evenwicht met de puurheid. Je wordt er echt door overvallen.
Het begint met een pad dat tegen de flanken van een ravijn is bevestigd. Zo krijg je een overweldigende indruk van diepte. Beneden stroomt de wilde rivier, die zich in de loop der tijd in de rotsen heeft ingesleten. Wat water vermag!

Boven het oude, levensgevaarlijke pad is het nieuwe geplaatst, nu veilig maar even indrukwekkend. Tegen de verticale flanken zijn ze aangebracht met stevige roestvrijstalen steunen. De houten balken verhinderen wegglijden bij regen. De spleten tussen het looppad verhogen het hoogte-gevoel. Geen gaanpad met hoogtevrees.
Na de eerste ravijndoorgang verbreedt het pad, door de bossen loop je rond een meer. Enkele kilometer verder kom je bij de tweede ravijn waar je ook naar de andere oever moet oversteken. Ook dat is een bijzondere ervaring, via een kabelbrug heb je een uitzonderlijk zicht en gevoel van de omgeving. 

De diepte, de verticale flanken, de arenden die boven de ravijn de thermiek zoeken, de geërodeerde rotsen die als machtige orgelpijpen de Caminito del Rey bespelen… een enig gevoel.
Het pad stijgt en daalt maar is ook doenbaar voor ons. Met een gelukzalig gevoel dat we dit nog mogen beleven vergeten we de pijntjes. We genieten met volle teugen. Enigszins teleurgesteld omdat we aan het einde zijn van deze enige belevenis geven we onze helmen terug aan de “Staff”. Bedankt Andalusië voor deze wandeling in het natuurpark van de “Desfilateros de Los Gaitanes”.
Met de camper hebben we de terugweg nog eens gereden om op afstand het wandelpad zelf te filmen.
Moe maar tevreden van onze dag zaten we enkele uren later met een lekkere lasagne na te genieten.

We lieten ons overmeesteren door de slaap. Geen weerstand werd geboden. Waarom zouden we?

Afrikaanse kunst! - Van verkopen…

Op donderdag 22 oktober ’15 zijn we nog eens naar de promenade gewandeld. Tjoeleke wilde nog eens oefenen, ik had zin in een lekkere “espeto” , op houtvuur gegrilde sardientjes. Twee doelen samen verwezenlijkbaar. Wij dus weg. Het eerste restaurantje op het strand dat we tegenkwamen trok onze aandacht, schaduw en een zeebriesje  creëerden de ideale omgeving. Met een caña en een spuitwatertje (Christientje) verorberden we onze sardientjes…

Zoals gewoonlijk als je zit te eten, kwam er weer een Senegalees zijn waren aanprijzen. Christine sprak de man aan, dat doet ze gewoonlijk. Daar ze Senegal kent uit één van haar reizen gaat ze dan in gesprek met de man.  Meestal kruip ik dan wat weg. Die jongens denken dan een koper te hebben voor hun waar en zijn niet meer weg te krijgen. Ook deze keer was het prijs, de man had een moto, volledig van hout gemaakt. Iets gelijkaardig als deze die we vorig jaar kochten ook in Rincon De La Victoria. Hij had mooie beeldjes mee, ook een koppel echte “Masai ” beelden.

Tjoeleke sprak tegen mij het woord giraf uit, ze had ooit eens tegen Elisa van Dominique (van Lieve) gezegd dat ze een giraf zou meebrengen voor haar. De Senegalees blonk, hij haalde 2 giraffen uit zijn grote rugzak, giraf herhaalde hij, GIRAF? Christientje was verloren, de zwart glimmende diamanten ogen keken haar gebiedend aan GIRAF! Sprak hij…

Enkele uren laten kwam ik thuis met een giraf, Elisaatje zal blij zijn! hopen we…