dinsdag 22 maart 2016

De waanzin van de religie (of is het ook nog iets anders…)



22 maart 2016, een dag die begon als ontelbaar andere dagen en die plots een horror dag wordt voor tientallen mensen, hele families, Brussel, België, Europa en de hele “beschaving”.

De waanzin van enkele religieuze gekken verandert het aanzien van onze leefwereld. Zowel op de luchthaven van Zaventem als in de spelonken van de metro zaaien ze angst en terreur. Ze doden 31 mensen en vernietigen een veelvoud eenvoudige gelukkige levens. Mensen die niemand kwaad willen doen worden als gespuis vernietigd.

Alles in het teken van een zogezegde barmhartige god. Ondanks de duizenden bewijzen van hoe de mens ontstond en evolueerde zonder inmenging van een buiten- of bovenaards wezen.

Natuurlijk is dat niet de drijfveer van de beulen, hun intentie is eigen macht te bewijzen tegenover de medemens. Gehersenspoeld door de moderne Dracula’s van de zwarte magie, kaliefen en andere geesteszieken. In de naam van god zaaien ze verderf en haat in simpele geesten die niet sterk genoeg zijn om zelf een leven op te bouwen. Ze maken ze tot moordende robots van hun waangedachten.

We mogen hier nooit aan toegeven, hoe we dat kwaad kunnen aan banden leggen is niet eenvoudig maar we zijn het elkaar verschuldigd. De rede moet het halen op de waanzin.

zaterdag 12 maart 2016

Kader abdolah leest voor uit eigen werk:



We spreken af om vóór het avondeten naar het VRT nieuws te kijken op BVN. Net voor het nieuws is er een Nederlands programma: “Een Vandaag”. Het hele programma was gewijd aan de vluchtelingencrisis. De journaliste zegt dat het laatste woord voor de Iraanse in het Nederlands schrijvende dichter en schrijver Kader Abdolah is.

Ik ben gepakt door dit gedicht, zo erg dat ik er emotioneel van wordt. Dat wil ik zo veel mogelijk doorgeven; daarom de link:

Klik hier

Kader Abdolah: Vluchteling

 

 

 

 

 

vrijdag 11 maart 2016

Hilde is 45 jaar jong!

Vandaag vieren we de verjaardag van onze dochter Hilde. Ze is 45 jaar geworden…
het voelt toch wel raar aan, een dochter van 45 hebben, het lijkt als de dag van gisteren dat ik 45 was, wat wordt een mens snel oud… 

Niet dat ik terug zou willen, dat ik weer 45 zou willen zijn. Daarvoor heb ik het nu te goed, zeker hier in Andaloesië. We plukken de dag zoals hij komt en we genieten van elk moment. Dat ik straks 70 wordt stoort geen moment, ik ben nu al ouder geworden dan al mijn broers. Guido werd slechts 64 jaar, Jos werd er slechts 61.

Met plezier toosten Christientje en ik op de gezondheid van onze dochter. Dat we dat nog vele jaren mogen doen! Ook mijn zus Mia verjaart vandaag; dus ook op haar gezondheid toosten we!

dinsdag 1 maart 2016

Caminito Del Rey, deel II



Magda, de vriendin en oud collega van Christientje is bij ons op bezoek. Van 28 februari tot 4 maart is ze even over en weer gevlogen. Elke dag wordt er een wandeling gemaakt en vandaag is het naar de Caminito del Rey.


De weken vóór de komst van Magda had Christine elke dag de website van de Caminito afgezocht in de hoop van nog een vrije plaats te vinden. Uiteindelijk had ze beet en konden we 2 plaatsjes verzilveren om het wandelpad tussen 2 ravijnen nog eens te doen.
Omdat we maar 2 plaatsen te pakken hadden gekregen ben ik met hen meegegaan tot aan de ingang, dan terug gekeerd en met de camper naar de uitgang van de Caminito del Rey gereden om ze daar weer op te pikken.
 

Gelukkig wist Magda niet erg veel af van het wandelpad en zijn gevaren. Achteraf zei ze dat ze wat hoogtevrees heeft en moest ze op voorhand geweten hadden hoe het pad juist was had ze misschien wel bedankt voor de tocht. Nu was ze erg blij dat ze het gezien had en fier dat ze het gedurfd had. Op de terugreis naar Rincón de la Victoria reden we nog langs Alora, waar Christientje de liefde voor Andaloesië had weten ontstaan.


Alora is een typisch zuid Spaans stadje, met smalle straatjes waar we met de camper amper door konden, smal en met korte bochten. Snel hebben we via een omweg de stad verlaten richting Málaga.